20/03/12 - Doe er iets mee!

"Weet je wat?" smste ik Kirsten, "Zal ik je een sprookje vertellen?" De busreis duurde lang, het dorp was nog lang niet in zicht en mijn smsbundel was nog lang niet op.
"Gaat het over pizza?" vroeg ze. "Dat is een verassing," tikte ik terug. Het verhaal begon.




"Er was eens..." 
Cliché begin? Zo beginnen sprookjes nou eenmaal, dat heb ik niet bedacht.
"...een klein meisje, dat leefde op een plek ver van hier. Haar ogen waren zwart als roet, haar haren wit als sneeuw.." 
Het komt me ietwat bekend voor, was dat niet andersom? Terwijl ik het om wilde draaien, bedacht ik dat ogen helemaal niet wit als sneeuw kunnen zijn, dus dan maar zo.
"...en ze had armen zo lenig als majorette stokken. Ze heette..." 
Een naam, wat voor naam geef ik dit meisje? Roodwitje, sneeuwkapje, dat doet me toch ergens aan denken. Tradolientje, een typische naam voor dit kind.
"...Tradolientje en was spuuglelijk! Maar een heel knappe prins was verliefd op haar. Ongelooflijk hé! De prins had daar ook een truc voor, hij had Tradolientje voor haar verjaardag een masker gegeven."
't Is niet echt een kindvriendelijk sprookje, maar Kirsten kan dit wel aan. Ik vervolgde het brute verhaal: "Maar nu hield Tradolientje nogal van eten en het allerliefst at ze pizza!" 
Daar is de pizza, waar Kirsten op zat te wachten, het hoogtepunt van het verhaal, kun je wel zeggen.
"Maarja, pizza eten met een masker op je hoofd, dat kon Tradolientje niet zo goed. Dan werd haar mooie masker vies en dan werd de prins boos. Hij sloeg haar net zo hard tot Tradolientje nog lelijker werd." 
Gelukkig is het een sprookje, wees niet bang!
"En op een dag was een dergelijke situatie uit de hand gelopen en op mysterieuze wijze verdween Tradolientje. De prins leefde natuurlijk lang en gelukkig. Hij rende en zweette dagelijks door het bos, om zijn vrijheid te vieren. Op een dag verloor hij zijn hart, tijdens het rennen en zweten, aan een simpele griet die van zwetende mannen hield. Zij heette Anneloeske..." 
Dit doet me denken aan een van mijn klasgenoten, die net zo'n verhaal vertelde, maar dan in het echt. Misschien kwam daar het idee ook vandaan?
"...en samen werden ze dolgelukkig, kregen een sloot kinderen. Eind goed, al goed!"


Ik staarde over de weilanden van de Alblasserwaard en dacht aan Kirsten, ver van mij vandaan. Zij zat ademloos met haar telefoon in de handen en pinkte een traan weg.
"Doe er iets mee!" kreeg ik als reactie, dus als iemand zich afvraagt waar de naam van mijn blog vandaan komt: Uit het sprookje!