Ik zat in groep 3, bij mees Herbert en tussen de middag stond ik met mijn fietsje bij het hek te wachten op mijn vader.
Mijn vriendjes en vriendinnetjes werden opgehaald door hun moeder, mijn moeder was die dag niet in beeld. Er waren kinderen die om de hoek woonde, zij mochten alleen naar huis lopen. Voor mij was dat ondenkbaar. Wij woonden bovenaan een dijk, waar veel verkeer langskwam. Althans, dat denk ik, anders mocht ik wel alleen naar huis.
De tijd verstreek en mijn vader was in geen velden of wegen te bekennen.
Met mijn dappere kleuterinzicht besloot ik om alleen naar huis te gaan.
Nu ik volwassen ben en wijsheid heb, bedenk ik dat ik naar mees Herbert had moeten gaan. Waar waren mijn broers gebleven? Was er geen andere moeder die me mee kon nemen?
Ah fijn, een klein meisje, rode m&m tas met witte handjes en voetjes op haar rug, haar fietsje aan de hand, wachtend bij het schoolhek.
Ik vertrok. Eerste straatje over –links kijken, rechts kijken, links kijken–, over het voetpad, want de weg was in mijn ogen gevaarlijk. Nu moet ik zeggen dat een woonwijk niet heel gevaarlijk is, maar vroeger wel.
Ik kan me vaag herinneren dat een klasgenootje een stukje met me op fietste, maar hij wachtte niet op me; of hij moest ergens anders heen. Het huilen stond me nader dan het lachen, papa was me vergeten.
Hoe ik verder gereden heb, weet ik niet. Nu is verdwalen in Nieuwendijk niet heel erg, als je op de snelweg zit, moet je terug. Maar zover kwam het niet.
Bij thuiskomst parkeerde ik mijn fietsje op het pad, klom het trappetje op naar de achterdeur… Oh nee! Paniek! De deur zat op slot, wat nu!
Natuurlijk was daar een oplossing, onder de bloempot lag de sleutel. Ik raapte de sleutel op en deed de deur open. Sleutel weer terug, naar binnen.
Wat ik toen gedaan heb? Ik zal het huis doorzocht hebben, op zoek naar mijn vader, gok ik.
Toen mijn vader thuiskwam, was hij niet vergeten om mij op te halen, hij was gewoon wat later. Tot ergernis van mijn moeder uiteraard, want nu was Jootje alleen naar huis gefietst! Er had van alles kunnen gebeuren, stel dat ik verdwaalde en bij de snelweg vergat om terug te gaan.
Mijn vader daarentegen, hij vond het knap dat ik alleen naar huis was gekomen. Een beloning, vond hij.
En ik weet het nog goed, het was niet op de dag zelf, ik zal er een aantal keer om gevraagd hebben. Uit zijn bureaula haalde hij op een dag een cadeautje. Ik was dol op cadeautjes, zoals alle kinderen dat zijn. Vlug pakte ik het uit en wat kwam er uit? Een pen! En niet zomaar een pen, een pen in de vorm van een wortel. Knal oranje, groene achterkant, net echt. Dolblij was ik ermee, ik heb er heel wat letters mee geschreven.
Natuurlijk nam ik mijn wortelpen mee naar school, zulke kinderen heb ik nu ook in groep 3.
Tijdens het werken schreef ik ermee en weet je wat? Het mocht niet. Verschrikkelijk, ik mocht op school niet schrijven met mijn wortelpen. Schrijven deed je met je schoolpen, niet een pen van huis.
Inmiddels snap ik dit ook, een wortelpen is niet stimulerend voor de pengreep, regels zijn regels en ik zou nu als juf een wortelpen verbieden.
Het verschil met vroeger is dat er tegenwoordig geen balpennen in de vorm van een wortel bestaan, kinderen komen met de ene onduidelijke, glitterpen na de ander aanzetten. Zelfs als ze alleen naar huis hebben gefietst, mogen ze daar niet mee schrijven. Kom op, ze zitten in groep 3, het zijn geen kleuters meer…
Ik zit nog steeds vol spanning te wachten op een nieuw blog!!!! Hoelang gaat dat nog duren? X>
BeantwoordenVerwijderen