13/07/13 - De 86-jarige oma die autopech had

Het plan klopte: Vader werd 60 en er was speciaal voor hem een verrassingsfeest georganiseerd. Iedereen zat in het complot en het werd steeds moeilijker om niks te zeggen.

Mijn taak was om oma op te halen. Heen met het openbaar vervoer, terug met haar auto. Voor beiden een voordeel: Oma’s auto komt weer eens uit de garage en ik moet veel rijervaring opdoen met verse rijbewijs.

Om 12 uur ging ik van huis weg, mijn vader achterlatend met het idee dat ik naar een vriendin ging. Met mijn nette kleding in de tas, ging ik op weg. De rit verliep goed, geen vertraging en het zonnetje scheen vrolijk.

Buiten het feit dat de bus tien minuten stil stond omdat de deuren niet meer dicht gingen. Maar dat was niets vergeleken bij wat er nog zou komen.

Eenmaal bij mijn oma aangekomen, dronken we een sapje, aten een chocolaatje en bedachten wat ik zou koken. Pannenkoek, dat had oma bedacht.

Oma zat in de serre een krant te lezen, ik bakte pannenkoeken. “Hoe laat gaan we weg?” vroeg ze mij. “Als we om half 6 vertrekken, zijn we prima op tijd. Ik zal nog even kijken of er file staat.” Toen ik teletekst bekeek, zag ik dat er precies daar, waar wij moesten rijden, file stond. Dan maar met de pont. Snel vogelde ik uit hoe ik dan moest rijden, verdwalen is immers mijn sterkste kant.

Na het eten en de afwas deed oma een controlerondje, ik smeerde wat make-up op mijn gezicht en hees me in nette kleding. Vanuit de garage hoorde ik: “Ik zet ‘m vast buiten hoor!” Prima, laat oma maar schuiven. Zij parkeert al 20 jaar in en uit, dat doe ik haar niet na. Na een paar minuten riep ze: “Ik krijg ‘m niet aan de praat!” Ik grinnikte, dacht dat het wel mee zou vallen. Nog wat later riep ze: “Ik ga toch eens de garage bellen.” Nu werd het serieus. Ik liep naar de garage, probeerde het ook eens, geen contact. Accu leeg.

Boven zat oma met een gespannen gezicht te bellen, de monteurs van de garage waren naar huis dus er kon niemand komen. Ze kon de ANWB bellen.

Oma viste wat pasjes tevoorschijn en na wat gegoochel, had ze de goede mevrouw aan de telefoon. “Mevrouw Mol, u heeft een lidmaatschap op pech voor onderweg, niet voor aan huis. Zal ik dat voor u afsluiten? Dat kost u dan €73,95.” Mijn oma keek geschokt en antwoordde: “Komt er dan wel snel iemand? Dat kan een uur duren?!”

Ze was nerveus en ik zat er tegenover. Een uur vullen terwijl we wachten. “Kom,” zei ik, “We gaan een spelletje doen.” Mijn oma is dol op spelletjes, ik ook, en een uur kon erg lang duren.

Na een potje Yatzee, wat oma niet kende en vervolgens won, ging de telefoon. “Mevrouw, ik sta bij u voor de oprit. Ik zie u zo.”

Haastig liepen we samen naar buiten en daar kwam een ANWB-bus achteruit de oprit op. Een vrolijke man stapte uit en deed wat trucjes met de auto, waardoor hij ‘m in ieder geval naar buiten kon rijden. Algauw merkte hij op dat de accu het niet meer ging doen. “Hij laadt op tot 58 ampere, het moeten er 450 zijn.” “Heeft u een accu bij dan?” vroeg oma gespannen. “Ja, eens even kijken.” De man dook in zijn auto, trok wat lades open, zocht naar papieren en sprak vervolgens: “Deze accu past erin, maar… Dat kost dan wel €101,00.” Oma keek ietwat verdwaasd. “Eerst moet ik €74,00 betalen zodat je aan huis kon komen en nu nog €100,00 voor een nieuw ding?” Na wat wikken en wegen, we hadden weinig keus, stemde ze toe.

Terwijl de nieuwe accu in de auto werd geplaatst, zette ik alle spullen in de auto en sloot oma het huis af. Inmiddels was het half 7, er moest nog een formulier ingevuld worden en oma was op het punt van wanhoop. “Jij blijft zo koel!” zei ze tegen mij. Ik grinnikte: “We kunnen er weinig aan doen. Het voordeel dat we nu hebben, is dat de spits voorbij is.”

Om 10 voor 8 kwamen we in Dordrecht aan, vlak nadat mijn vader binnenkwam. Dat moment hadden we helaas gemist. De rest van de avond hebben we het verhaal aan iedereen verteld, oma controleert in het vervolg alle lampjes en knopjes als ze de auto uitzet en voorlopig kan de auto er weer tegenaan.

De 86-jarige oma die autopech had, het is net een sprookje.