Toen ik een jaar geleden aan mijn
opleiding begon, kon ik voor niets een stadsfiets overnemen van een goede
bekende. Ik droomde ervan om door hartje Utrecht te fietsen en wakker te worden
als ik op weg naar school was.
Een jaar lang heb ik plezier
gehad van het stalen ros; zo af en toe vloog de ketting eraf en met gebrek aan
een kettingkast, kostte het me weinig moeite om die er om te leggen. En gezien
de ketting niet gesmeerd werd, scheelde met het ook wat vieze vingers.
Eenmaal heb ik de ketting in
laten korten bij een goedkope fietsenmaker, want drie keer in een kwartier je
ketting erom leggen, werd me wat veel.
In Utrecht is er een fietsbeleid
en worden er soms stickers aan je fiets gehangen, als je fiets er een maand
staat, is ‘ie weg. En omdat dit in de fietsenstalling op school ook wel eens
gebeurde, besloot ik om mijn trouwe paard mee naar huis te nemen.
De dag dat mijn OV op vakantie
zou gaan, heb ik met veel vertraging, maar vol liefde, het ding naar
Zwijndrecht gehaald. Het plan was om mijn prins een opknapbeurt te geven. De
banden waren meer dood dan levend en ach.. Waarom ook niet! Als ik er dan weer
jaren plezier van zou hebben?
De vakantieweken vlogen voorbij
en in de eerste schoolweek besloot ik om op de vrije dagen die ik had, mijn
fiets op te knappen.
Dapper ging ik naar de Halfords,
waar ik een stel binnen- en buitenbanden en een nieuwe ketting aanschafte. €40,00
voor een stadsfiets.
Met een laptop vol tips naast me,
begon ik moedig aan het voorwiel. Geen enkel probleem, een half uur later
schitterde het wiel en zag het er goed uit.
Maar zelf weet ik ook, voor is
niet hetzelfde als achter. Ik begon aan het achterwiel en met veel gedoe kreeg
ik het ding los. Omdat ik ook een nieuwe ketting erom wilde gooien, leek het me
wat om het hele wiel eraf te halen. Op internet las ik een tip: “Vergeet vooral
de volgorde van de schroefjes niet!” en ik legde alles netjes op volgorde.
De band was vlot verwisseld en ik
begon met de grootste klus: zie het wiel er maar weer op te krijgen!
Passen en meten; schroefjes los
en vast; een kettingspanner?! Nu kan ik er alles over vertellen, maar eerlijk
gezegd had ik geen idee waar ik mee bezig was.
De ketting begon ik nog maar niet
aan, dat zou ik de volgende dag doen. Maar hoe ik ook probeerde en de volgorde
van de schroefjes eindelijk goed had, het lukte niet.
Er ging nog een dag voorbij en
met zwarte handen en een opgeraakt geduld heb ik het wiel erin gezet en ben met
mijn fiets terug naar de Halfords gegaan. Stiekem voelde ik me staan; een vrouw
die een fiets opknapt en waar het vervolgens niet lukt.
De jongen in de winkel keek naar
de fiets en ‘wilde het wel proberen’. Twee dagen later kon ik hem ophalen, voor
€25,00.
Ik droomde ervan om weer op m’n
trouwe ros door de Utrechtse straten te karren, met verse banden in de
zonneschijn.
De dag dat ik de fiets op zou
halen, was ik nerveus. Iets zei mij dat het niet in orde was. Ik kwam in de
winkel en de jongeman werd rood. “Een fiets halen? Maar hadden we dat
afgesproken? Ik heb er nog niet naar gekeken!” Ik grinnikte om zijn moedeloze
houding en stelde hem gerust dat ik mijn fiets zaterdag zou halen.
Zaterdag stond ik weer voor zijn
neus. “Tsja…” sprak de jongen, “Ik kan er niks van maken. Maar het ligt niet
aan jou, hoor! Er zou een nieuwe velg omheen moeten?” Ik zuchtte. “Velg of een
nieuwe as?” “Ja, dat bedoel ik.” Tijd om na te denken had ik nauwelijks. Hij
wilde het ding aan me meegeven. Dat zag ik alleen niet zitten. Ik bood hem aan
om de fiets te houden en de banden en ketting nog een keer te gebruiken. De
jongen leek opgelucht en bedankte me. Maar natuurlijk was ik de veertig euro
nog niet vergeten en zei daarachteraan; “Daar wilde ik dan wel wat voor hebben.
Ik heb uiteindelijk hier mijn spullen gekocht en dat is meer dan dat er ooit
voor de fiets betaald is.”
Direct merkte ik weer een stukje
ongemak bij de jongen. Na een korte stilte, ik denk dat hij na dacht, mompelde
hij: “Ik zou je maximaal een tientje kunnen geven, want het kasverschil en het
retouren..” Voor mij was dit genoeg, ik moest het slimmer aanpakken.
Dus met een zakelijke houding
merkte ik op: “Wat jij ook kan doen, is betalen in cadeaubonnen. Dan kan je me
meer geven en weet je zeker dat ik nog eens terug kom.”
Zo had de jongeheer het nog niet
bedacht en hij bedacht dat hij er dan wel twintig euro van kon maken. Heel even
schoot bij mij de gedachte binnen om er vijfentwintig van te maken en achteraf
had ik dit gewoon moeten doen. Maar het was de helft van wat ik ervoor betaald
had, dat vond ik al heel wat. En ook dapper van de jongen.
Bij thuiskomst meldde ik dat mijn
fiets onlangs overleden was aan gebroken as- en velgziekte.
Op Facebook plaatste ik een
bericht: ‘Wie kan mij aan een stadsfiets helpen? Beloning: €20,00 cadeaubonnen
van de Halfords.’
Een uur later kreeg ik een
reactie en had ik een fiets, morgen ga ik mijn nieuwe held ophalen in Dordrecht
en laat ik het beestje de wijde wereld zien vanuit de trein.
Wat heb je er weer een mooi verhaal van gemaakt :-) Veel plezier met je nieuwe "ros" dat jullie een lang en gelukkig leven tegemoet gaan
BeantwoordenVerwijderenliefs natas